obpono

obpono
oppōno ( obp- ), pŏsŭi (in Plaut pŏsīvi), sĭtum, 3 ( sync.:

oppostus for oppositus,

Lucr. 4, 150 ), v. a. [ob-pono], to set or place against, to set or station before or opposite, to oppose (class., cf.: obicio, offero, adversor).
I.
Lit.
A.
In gen.:

se venientibus in itinere,

Caes. B. C 3, 30:

huic equites,

id. ib. 3, 75:

turrim ad introitum portūs,

id. ib. 3, 39: armatos homines ad omnes introitus. Cic. Caecin. 8, 27:

Eumenem adversariis,

Nep. Eum. 3, 2: (Hannibali) opposuit natura Alpemque nivemque, Juv 10, 152.— To place or put before, to hold before:

ante oculos opposuit manum, Ov F. 4, 178: oculis manūs,

id. ib. 3, 46:

manum fronti,

id. M. 2, 276:

gallinae se opponant (pullis),

Cic. N. D. 2, 52, 130:

foramini oculos,

to keep before the opening, Petr. 96:

eos opponi omnibus contionibus auctores ad perniciem meam,

represented, held up as, Cic. Sest. 19, 42:

licet antestari? ego vero Oppono auriculam,

offer, present, Hor. S. 1, 9, 76:

oppositas habere fores,

i. e. closed, Ov. H. 17, 8. — To apply, as a remedy:

brassicam,

Cato, R. R. 157.—
B.
In partic., to set against as a pledge, to pledge, wager, mortgage:

pono pallium: ille suum anulum opposivit,

Plaut. Curc. 2, 3, 77: potes mutuam drachumam me dare? Ps. Vix hercle opino, etsi me opponam pignori, id. Ps. 1, 1, 84: ager oppositus est, pignori ob decem minas, Ter. Phorm. 4, 3, 56; Vulg. 2 Esdr. 5, 3.—So, with a play upon both meanings:

villula nostra non ad Austri flatus opposita est, verum ad milia quindecim,

mortgaged, Cat. 26, 1 sq. —
C.
To expose, lay bare or open, abandon:

opponere se periculis pro re publicā,

Cic. Balb. 10, 26:

Saguntinis pro nudatā moenibus patriā corpora opponentibus,

Liv. 21, 8:

nudatas radices hiberno frigori,

Plin. 17, 28, 47, § 262.—
II.
Trop.
A.
In gen., to set before, bring forward, set before the eyes or mind, to oppose, adduce, allege:

pericula intendantur, formidines opponantur,

Cic. Quint. 14, 47:

ut ante occupet (orator), quod videat opponi,

id. Or. 40, 138; id. Top. 24, 92; 25, 96:

auctoritatem suam,

id. Ac. 2, 20, 64:

his quattuor causis totidem medicinae opponuntur,

id. de Or. 2, 83, 339:

opposuisti semel Ciceronis nostri valetudinem: conticui,

id. Q. Fr. 2, 8 (10), 1:

muri causam,

id. Off. 3, 10, 41.—
B.
In partic.
1.
To speak against, oppose, object, reply, adduce in contradiction:

quid opponas, si negem,

Cic. Phil. 2, 4, 8:

non minorem auctoritatem,

id. Ac. 2, 20, 6:

iis opposuit sese Socrates,

id. Brut. 8, 31:

quid habes quod mihi opponas?

id. Phil. 2, 4, 8 sq.:

ut opponeret Stoicis, summum bonum esse frui iis rebus,

id. Ac. 2, 42, 131.—
2.
To set against, oppose, by way of comparison:

multis secundis proeliis unum adversum, et id mediocre, opponerent,

Caes. B. C. 3, 73; Phaedr. Epil. 2:

rationibus labores,

Cic. Rep. 1, 3, 4:

quotiens quis dixerit, occidit Alexander Persarum multa milia, opponetur et Callisthenem,

Sen. Q. N. 6, 23, 2; id. Ep. 117, 5; 118, 8 sq.; cf.:

felicia tempora, quae te Moribus opponunt!

Juv. 2, 39.—
C.
Jusjurandum alicui, to impose an oath on one, Dig. 37, 14, 6.—Hence. oppŏsĭtus, a, um, P a., placed or standing against or opposite, lying over against, opposed to, opposite (class.):

moles oppositae fluctibus,

Cic. Off. 2, 4, 14:

luna opposita soli,

id. Div. 2, 6, 17:

oppositam petens contra Zancleia saxa Rhegion,

Ov. M. 14, 47.— Trop.:

Narbo propugnaculum istis ipsis nationibus oppositum,

Cic. Font. 1, 3.—
2.
Subst.: oppŏsĭta, ōrum, n. plur., opposite, i. e. contradictory propositions, opposites (postclass.): opposita (antikeimena Graeci dicunt), Geil. 16, 8, 13.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Нужен реферат?

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”